dimarts, 3 de març del 2009

Ostion y fiasco.

Jod**! Tanta preparacion y tanta ostia y total para nada.

La verdad es que ya me levante como el dia,un poco asi tontito.
Fuimos para St.Hilari con Ruben,ya comentando las posibilidades que teniamos de pringar con la lluvia.Llegamos algo justos de tiempo,pero el justo para no tener que correr.

Nadamas se da la salida,nos empieza a pasar un monton de gente (tb es verdad,que aun no se que hacia yo saliendo de tan alante) y pronto pillo una posicion donde ruedo comodo.
En los ultimos tiempos me he acostumbrado a ir con mucha cadencia y me dava cuenta de que mientras la mayoria tenia probemas para aguantar a la velocidad que ibamos,yo iba muy sobrado.Pero si queria bajar un piñon para ir algo mas rapido,las piernas no querian hacer fuerza.Es curioso,en pie encima la bici me encuentro fuerte,pero sentado rodando,soy incapaz de mover desarrollo.Habra que solucionarlo.
Ya en la primera subida tuvimos que poner pie a tierra,ya habia pasado a Ruben y a Santi,iba detras de Ada y la pase en la pista.
Anar fent y llegamos a un senderillo de los que me acordaba de otros años,sobre todo de los años en los que estaba congelado y era dificil pasar andando.
Este año todo parecia correcto,un poco humedo,pero se podia andar bastante bien.Si se puede andar bien,para que demonio me subo a la bici?Pues no lo se,pero me subi :) hasta que una rama tampoco lo entendio y decidio tirarme montaña abajo.
La rama me engancho del casco y del camelback,me freno muy bruscamente y cuando fuy a poner pie a tierra,este estaba muy bajo.Asi que empeze a dar saltitos,hasta que la bici decidio pasar por encima de mi.
No dimos volteretas ni nada.Yo iba diciendome a mi mismo que esta vez no me haria daño y los demas corredores,me miravan como pensando que vaya ostion me estaba pegando.
Al final,una rama buena,nos paro a la fantasmita y a mi.Todos me preguntaban si estaba bien y si podria subir yo solo.No sabia ni donde estaba,todo daba vueltas,pero tenia claro que no me habia echo daño.Asi que me podria espavilar,muchas gracias a todos de todas maneras.
En eso que pasa Santi,al rato Ruben y poco despues Ada.Todos alucinaron al verme alli abajo :)
A Ru,le dije que iba a hacer la corta,pues tantas vueltas de campana,estaba como si me acabara de bajar del dragonkan ese.Aqui fue donde empeze a cojer frio.
Cuando consegui volver al camino,segui subiendo,aun que esta vez a pie.A medida que avanzaba,me iba dando cuenta de los golpes mas importantes que me habia dado.El que mas me preocupo,era uno en las costillas,pero tampoco parecia que fuera algo muy grave.
En la bajada,probe a subirme a la bici un par de veces,pero ya no estaba muy centrado,la costilla cada vez dolia mas (siguiendo sin parecer nada serio,pero mas molesto)
Abao,se cojia una pista.Derecha corta y izquierda larga.Va,paso.
No tengo muchas ganas y encima ya voy cruzado.La pista de vuelta era muy sencillita,llanito tirando para abajo y alguna subidita muy poca cosa.Voy tranquilamente,no tengo ninguna prisa y no me daran nada por llegar antes.

Llego,me como mi buti y voy a cambiarme.Empieza a llover un poco,pf...pobrecillos!
Ya cambiado me encuentro a Nuri y a Miki,que se habian hacercado a ver la carrera con las flacas y en eso que llega Carol.Tambien ha decidido hacer la corta.

Aun queda mucho,hace frio y llueve un poco.Asi que nos vamos a un bar,a tomarnos algo calentito.

Luego ya es cuestion de esperar y que vayan llegando todos.
El primero,Francesc Freixer,3h30! Vaya maquina.Poco a poco van llegando todos.
En unas 6horas de carrera,llega Santi,un poco despues Ruben y muy seguida Ada.Vaya carreron,si señora!

Nada,seguiremos entrenando y a ver si la proxima cursa va mejor.Ahora estoy lleno de moraditos y morados de verdad,pero no me duele nada.Que bien,creia que la costilla me iba a doler unos dias,pero solo me duele si toco,cosa que intento evitar,menos a la hora de ponerme mi trombicid.

Muchas felicidades a todos los que conseguisteis superar el reto de les guilleries extrem y los que no...pues tendremos que entrenar mas,para que el año que viene podamos consegirlo.

1 comentari:

Ada Xinxó ha dit...

Ei!! Me'n alegro que el cop no hagi estat res! no pateixis hi haurà més Guilleries Exrem, segur! Ara que jo després de dos anys seguits...